Portal - Informator Obywatelski Osób Niewidomych

Akcja Wawa schody

I znów będzie o Warszawie, ale w nieco pozytywniejszym tonie. Niby to kontynuacja mojego sądu: „Warszawo, hańba Ci!”, jednakże z nutką wiary na lepszy wizerunek tego miasta. Bowiem na portalu Talent.pl ogłoszono akcję „Wawa schody”. O czym mowa?

Pewnego razu, ktoś obudził się wcześnie rano, nie wstał lewą nogą i stwierdził: w stolicy jest niebezpiecznie! Nic odkrywczego, ale postanowiono, jakoś temu zaradzić, poprzez budzenie wrażliwości. Wiadomo powszechnie, Warszawa nie jest miłym miejscem dla osób niepełnosprawnych ze względu na swoje bariery architektoniczne i mentalne. Wobec tego metafora jak i znany obiekt architektoniczny, czyli schody, stały się sposobem na określenie sytuacji panującej w danym miejscu we stolicy. Tym więcej tych stopni schodów tym gorzej dla ocenianego obiektu. Maksymalna ilość punktów to 6 i nie oznacza to szkolnej klasyfikacji ucznia w stylu „celujący”, lecz „schody do nieba w negatywnym znaczeniu, utrudnienia praktycznie uniemożliwiające wizytę w danym miejscu”.

I tak ma się opinia o jednym dworcu: „Dworzec Warszawa Centralna jest przeciwieństwem nowoczesnego, przystosowanego dla niepełnosprawnych i dobrze zarządzanego dworca. Jak już dojdziemy do wejścia (korki, wszędzie samochody, nierówne powierzchnie, schody itp.) to wejście ma prostą powierzchnię i nie stanowi problemu, jednak tu wszystkie problemy się zaczynają. Wszędzie jest bałagan, czyli wystarczy trochę więcej osób tu przebywających by mieć problemy z poruszaniem się. Pracownicy dworca, jeśli w ogóle ich znajdziemy, są niezbyt pomocni. Do toalety trzeba dojść, w tym po schodach, (jeśli jest się w holu). Jeżeli ktoś już kupił bilety i chce wyjechać to ma problem, gdyż dojście do peronów jest po schodach a dla osób o wózku lub tych, którzy sami nie zejdą, jest winda. Osoba, która zarządza windą może nam jej nie udostępnić, to dotyczy przede wszystkim tych, którzy mają problemy z chodzeniem, ale np. nie są na wózku (zakłada się wtedy, że mogą kłamać i windy się nie udostępnia). Samo dojście do peronów też pełne jest schodów, a wejście do pociągu bardzo utrudnione. Ciężko też znaleźć pomoc na miejscu (samemu lepiej nie iść na ten dworzec). Brak miejsc parkingowych w pobliżu jest ciągły, a miejsc dla niepełnosprawnych bardzo mało. Jest na tym dworcu tyle problemów i uniedogodnień, że same osoby niepełnosprawne nie mają tam czego szukać, wstyd. Wiele jeszcze rzeczy można by dodać do niniejszego opisu, zapraszam do komentowania”.

I coś o Pałacu Kultury i Nauki: „Dla osób niepełnosprawnych budynek nie do zdobycia, a samo centrum Warszawy. Po pierwsze parking jest dość daleko od wejścia do PKiN a miejsca dla niepełnosprawnych często są usytuowane jeszcze dalej. I tak i tak do PKiN trzeba jeszcze dojść. Powierzchnia nierówna i to czy na wózku czy o lasce jest bez znaczenia, ciężko. Wejście jest pełne zniszczonych, zużytych, i nierównych schodków (wejście do PKiN) a poręczy oczywiście brak, czyli samemu lepiej tam nie iść. Przy wejściu znów schody i schody i schody (ciężko to podestem nazwać), a jeszcze jak jest tłum to do tego ciasno. Nawet z czyjąś pomocą nie ma jak się tam poruszać. Co ciekawe, w PKiN mieści się część biur m. st. Warszawy, w tym biuro promocji m. st. Warszawy, nieźle...

Dla porównania inne miejsce, kawiarnia „Batida” z brakiem stopni, a właściwie jednym, bo to najlepsza, możliwość na blogu: „Miejsce na śniadania / lunch / kolację. Lokal niezbyt duży, ale obok dość duży parking i co do zasady miejsca są. Wejście do lokalu z ulicy a przy wejściu niewielki podest. Przy stolikach dość swobodnie usiądą osoby z ograniczeniami ruchowymi (na zewnątrz też, byle by pogoda dopisała). W środku trzeba jednak uważać, gdyż miejsca do swobodnego poruszania się nie jest wiele (nie jest jednak źle). Dojście do stolików jest wystarczające, a wszystko, w tym toaleta znajdują się na jednym poziomie. Toaleta przystosowana dla niepełnosprawnych. Sympatyczna i pomocna obsługa”.

W tym miejscu należy wymienić, że idealnym punktem byłaby ocena zerowa: „brak utrudnień: miejsce dostosowane w zupełności dla osób ograniczonych ruchowo”, szkoda tylko, że definicja nie zakłada jeszcze innych typów niepełnosprawności... Na szczęście posty i opinie o miejscach, nie koncentrują się tylko na potrzebach osób poruszających się wyłącznie na wózkach inwalidzkich.

Efekt? Maksymalne punkty otrzymał Dworzec Centralny, a dość dobrze zaprezentowały się kafejki. Instytucjami ukulturalniwszy było różnie, począwszy na kinach, teatrach, muzeach, a skończywszy na Pałacu Kultury i Nauki. Link, do aktualnego, rezultatu akcji: http://wawaschody.pl/

Nadal mamy wiele przeszkód, stopni schodów. Jednak, pocieszające jest to, iż coraz więcej ludzi, zdaje sobie sprawę z problemu. Najwyraźniej dotarło do ludzi, tylko jeszcze nie do polityków, że do końca życia, idealni nie będą.

Jednak nie i to się kiedyś kończy. Polska podpisała konwencję dot. osób niepełnosprawnych. Jak nie wrażliwość społeczna to przymus finansowy, rozwiąże kiedyś ten problem. Analogicznie PRL podpisał konwencję ONZ, że będzie walczył z analfabetyzmem. Efekt? W opiniach, starszych osób, „komuniści wygnali do szkół, nauczyli czytać i pisać”, (tak przy okazji, tłamsząc swoją ideologią, ale czy to dziś ważne?), chwaląc się postępem.
Nie ważne, kto ostatecznie wygna te „bariery”. Grunt, że ich nie będzie. Póki co, nadal jesteśmy w ogonie Europy, więc potomkowie komunistów... bierzcie się do roboty! Ewentualnie... inna frakcjo! Kiedyś moda na „Wawa schody” się skończy. Szkoda przegapić taką okazję? A może to dopiero początek bitwy?

 Dziwną mamy dziś pogodę – rzekł król lew.
 Szykuje się na zmiany... I to na lepsze – odpowiedziała pewna małpa o imieniu Rafiki.


I oby tak było, bo jak na razie nad Warszawą czarne chmury.
Zapraszam do dyskusji,

Justa