Portal - Informator Obywatelski Osób Niewidomych

ONA ma talent czyli ma... problem!

Rodzice lubią się chwalić, że mają zdolne dzieci. Nie koniecznie te małe. Jednakże, te najmłodsze, „oczka w głowie”, ładnie śpiewają, mają poczucie rytmu i pięknie recytują, że o... klękajcie narody!

Z reguły jest tak, w typowej, normalnej rodzinie:
1. Dziecko jak ma smykałkę to najpierw występuje na szkolnych apelach.
2. Uczy się, doskonali warsztat.
3. Idzie do szkoły artystycznej...
4. Ma szczęście, bo być może wygra „Mam talent”. Ewentualnie ten program rozrywkowy, pomoże mu zrealizować wymieniony powyżej, cel numer 3?

Wszystko się zgadza gdy:
 Talent odpowiada stanowi zdrowia, choć trzeba akceptować, wyjątki od reguły.
 Rodzice dziecka mają świadomość, że ta „smykałka” w przyszłości stanie się przepustką do dostatku, a nie wyrokiem pilnowania kalendarza, aby starczyło do 10- tego ze śmieciowej umowy...

Teraz powróćmy do pierwszego myślnika. Dobrze jak talent jest zgodny ze schematem myślowym, w stylu: „nie widzi dobrze, to niech muzykuje”... Co się dzieje gdy, jeden tancerz, wygrywa jeden talent show, pomimo, że ma stwardnienie rozsiane? Wytańczył sobie nagrodę, przypominając jednocześnie, o kim się zapomina... Nie przepadam za tym programem o tańcu, jednak trzeba przyznać, że wymieniana tu postać Krzysztofa Kozaka to ma... talent! Najdobitniej widać jak ciężka praca i wsparcie bliskich, pozwoliła temu Kozakowi odnieść sukces!

Niestety, z drugiej strony medialnego medalu, świadomość, że mała dziewczynka Klaudia Kulawik, wygrywa „Mam talent”, może zniszczyć niektóre osoby. Nie mam nic przeciwko Klaudii Kulawik, fenomenalnie śpiewa, a jej wykonanie pieśni Czesława Niemena o dziwnym świecie, mnie oczarowała. To była sensacja medialna! Jednakże, byłabym bardziej rada, podziwiać Klaudię w programie promującym dziecięce i młodzieżowe talenty. Wierzę, że byłaby ona bezkonkurencyjna, bo jak wypowiadało się jury, ma głos jak dzwon i za to należy się jej nagroda! Dobrze się stało, że rodzice Klaudii zainwestowali tę jej nagrodę w możliwość szlifowania talentu. Doprawdy, dziwny jest ten świat!

Powrócę jeszcze do tego, niezapomnianego występu Klaudii. Na początek to była radość, zdumienie i podziw. I szczera chęć kibicowania faworytce pierwszej edycji „Mam talent”. I trwało to bardzo długo do czasu, kiedy wygrała konkurs. Nie przestałam jej lubić, jednakże, nie wiem jak Wy, doszłam do wniosku, że coś jest nie tak. W głowie, zmieszane uczucia i szybkie podsumowanie moich dokonań. Jak gorzko to brzmi, kiedy zestawi się własny wiek z ilością lat Klaudii, z jej błyskawicznym docenieniem i z własnym artystycznym nieistnieniem. Zwłaszcza gdy się nie tańczy i nie śpiewa. Po takim porównaniu – bilans ujemny dla mnie, punkt dla Klaudii.

Ile osób w Polsce, telewidzów tego widowiska, mogłoby tak o sobie pomyśleć? Strach przypuszczać. Wiem, powinnam się zgłosić do „Platformy Oburzonych”. Pomijając już formułę „Mam talent”, które musi zarabiać na oglądalności, bo jaka to sensacja pokazać niewidomego śpiewaka, (skoro program ma bawić, a nie doprowadzać do łez, choć ponoć w jednym takim show wystąpiła taka osoba i publika z jury... padli z wrażenia), w rozwoju talentów, mają niebagatelny wpływ uczelnie artystyczne. O ile talent show to coś na kształt czterolistnej koniczyny, o tyle dobra akademia sztuki, pozwala na uczenie się tego, czego samemu nie zawsze się pojmie.
Tylko dlaczego, szkoły artystyczne o profilu plastycznym, nie chcą przyjmować osób z dysfunkcją wzroku? Zakładając z góry, „to nie dla Ciebie”. Niby to logiczne, pewne kierunki sztuki, mogą być mniej zjadliwe dla oczu. Tylko czy na pewno? Przecież można modyfikować programy nauczania, proponując ręczne dekorowanie, zamiast zwiększonej ilości grafiki komputerowej? Pomijając już fakt, że kłopoty ze wzrokiem, nie pozbawiają radości fotografowania, rysowania, tworzenia filmów? Jednak, kogo to obchodzi? Piszą – trzeba pozwolenia od okulisty, albo wyślą Cię na akademię muzyczną, pomimo, że kogoś z O4 bawi Impresjonizm Moneta, a słuch muzyczny jak u słonia Trąbalskiego... to rodzaj jakieś narysowanej abstrakcji?

Na przekór tym, złym wieściom, znalazłam w sieci Internetu, coś co zmienia punkt widzenia na temat uzdolnień. Jakby na przekór pewnej ulotce Akademii Sztuk Pięknych, jaką miałam w dłoni, parę lat temu. Była to informacja o rekrutacji. Obok niej na stronie www, zamieszczono osobny plik do pobrania. Był to formularz, z podaniem niepełnosprawności. Rzecz polegała na tym, żeby dostać się na uczelnię, przyszły student w trakcie rekrutacji, miał pokazać swoje prace i wykonać coś „na żywo”, udowadniając swoje kompetencje. W ramach tzw. równych szans organizatorzy mieli za zadanie tak przygotować miejsce pracy, by każdy mógł pokazać, co potrafi. Nawet O4. I to było szokujące – w miłym tego słowa znaczeniu. Zwłaszcza, że jak przypominam, nie była to szkoła muzyczna. Jak miło! Lepiej późno niż wcale!

I jeszcze taka ostatnia nadzieja – aby „Mam Talent” wygrał w końcu rysownik! Byłoby cudnie. Nie Sądzicie? I tak na koniec, Piszcie śmiało o swoich refleksjach na temat odkrywania talentów... Jakie Wy posiadacie talenty?

Zapraszam do komentowania,
Justa