Portal - Informator Obywatelski Osób Niewidomych

O marzeniach albo Nasz portret własny.

Raz obejrzałam dokument na kanale National Geographic o małych ludziach. Nie tak małych jak Calineczka ale o dorosłych, którzy z powodów swej karłowatości, nie mieli więcej niż pół metra wzrostu. Jeden z małych ludzi zasłynął jako zapaśnik, a przy okazji strzelec i w ogóle fan sportów ekstremalnych. Ten zapaśnik powiedział coś ciekawego, mianowicie, „że gdyby mógł wybrać swój los chciałby być karłem, bo jego walka z chorobą, ukształtowała go”. Karłowatość nie jest bowiem wpisana jedynie niskim wzrostem, a towarzyszą jej inne objawy, zniekształcenia budowy rąk i nóg, a nawet nieprawidłowy kształt kręgosłupa czy głowy. Poza tym, jak pokazał dokument, jeśli najbliższe środowisko nie znało przyczyny choroby, mogło odrzucić karła, bojąc się że to efekt jakiegoś wirusa, albo... czarów!

Ten krótki wstęp o dokumencie na temat małych ludzi jest pretekstem do zastanowienia się nad jednymi słowami bohatera, wspomnianego już zapaśnika. Skoro nasze doświadczenia kształtują nas, a zwłaszcza gdy do tego dojdzie jakieś choróbsko, to czy na pewno, jeśli by się dało wybierać w ponownym życiu, te same przeszkody? Gdy myślę o optymizmie zapaśnika, zaczyna do mnie docierać fakt, że mieszka on w USA, stać go na rehabilitację, a poza tym ma bliskich, którzy są gotowi udzielić mu wsparcia psychicznego i finansowego. Nie każdemu przecież się tak udało – nawet w dokumencie pokazano dolę karłów w Afryce, jak są odrzucani przez rodziny, bo to przecież jakaś klątwa... Oczywiście – to się powoli zmienia, ale tak jest.
Czy nasze doświadczenia kształtują nas? Pewnie tak, ale chyba najlepiej dziś to wiedzą ci, którzy protestują w Sejmie, opiekunowie i rodzice niepełnosprawnych dzieci. Ja wielu ludzi postrzegam jako odważnych i bardziej zaradnych... Was też. To taki komplement ode mnie dla forumowiczów i bywalców festiwalu w Płocku.
Wiadoma sprawa – inni mają gorzej, ale są tacy, co mają lepiej, a wręcz za dobrze. I znowu ta polityka. Wstawaj i walcz, podpowiada mały wielki zapaśnik! Skoro minusom naszej niedoskonałości zawsze towarzyszą jakieś plusy to bardzo proszę o bilans zdrowia doktorku, gada królik Bugs. Feliks Chwalibóg pisał, że najtrudniej walczyć z własnymi urojeniami, bo nie widać przeciwnika. Zaś Paulo Coelho, zdaje się gadać, że wariatami są wszyscy, bo stuknięci ludzie uważają się za normalnych. Zaś jak się zacznie konfrontować własne życie z marzeniami, to na pewno będziemy odważni, bo to jest miara naszej odwagi, dodaje Leo Rosten. Dzieciaki z musicalu Walta Disneya High School Musical śpiewają, „bronić marzeń, jeśli się stanie, że nic nie wyjdzie z nich, łatwiej razem znów się wzbić”.

Są i tacy z Was, którzy dodają, „nie widzą problemów” i nie chodzi wcale o tego słupa na środku chodnika, a wręcz zdają się gadać jak ten zapaśnik z dokumentu. Niby pamięta się więcej złego niż dobrego, ba nawet to co złe szybciej przychodzi do głowy. Łatwo to sprawdzić, wystarczy pomyśleć szybko o 4 rzeczach, które nam przynoszą smutek lub radość. I gotowe, ale gdyby nie było smutku, nie byłoby radości, ewentualnie jaki smak miałoby szczęście? Plusy są słodkie, przy tych kwaśnych minusach, a przecież i „cierpliwość jest gorzka, a jej owoce słodkie”.

Marzenia pomagają, trzymają nas na duchu. Dlatego też mały człowiek może czasem więcej zdziałać, niż zawodnik ligii MBJ. Bo żeby dostać tą piłką do tego kosza, musi być naprawdę kreatywny. Nie ma tu biegania na gotowe. I jeszcze jedno – marzeniom towarzyszy wyobraźnia. Zatem jak wyobrażacie sobie Siebie, jakie Macie marzenia i co Sądzicie o słowach Zapaśnika w kontekście własnych doświadczeń i tego, co teraz się wyprawia... w Polsce? Ja tam siebie wyobrażam sobie jako kotka malkontenta o krótkim ogonku i śmiesznych uszkach.
Zapraszam do dyskusji
Justa

_________________